Bonne nouvelle année 2006!

Bobo-Dioulasso, 4 januari 2006!

Lieve mensen,

Als eerste wil ik jullie allemaal een super 2006 wensen, en zoals ze hier zeggen: een jaar in welvaart, vrede, gezondheid met succes, geluk en niet te vergeten veel geld! Vooral dat laatste deed me bij de eerste keer een beetje lachen, maar doordat iedereen het rijtje ‘prospérité, paix, santé, longivité, succès, bonheur et beaucoup d’argent’ op dezelfde rustige en serieuze manier opdreunt, went dat snel! Zoenen doe je daarbij vier keer en mannen en onbekenden geven elkaar een soort kopstoten, wat er erg raar uitziet!

De feestdagen zijn allemaal weer voorbij en mijn vacances is een klein beetje anders verlopen dan verwacht, maar zeker niet minder leuk! Kerstavond gevierd op de ambassade met een 4-gangendiner in een super relaxte en informele family-sfeer. Er werden uit volle borst kerstliederen gezongen in alle talen en Eduard en ik hadden stiekem in Bobo al wat ingezongen…… “Midden in de winternacht, ging de hemel open….tralalala”…… Dat leverde wel een echt kerstgevoel op! De volgende ochtend liepen we echter al weer vroeg door de warme en zanderige straten van Ouagadougou waar bovendien voor onze ogen een Afrikaan helemaal in elkaar werd geslagen en geschopt….. dus weg kerstgevoel! Toch ’s avonds weer super lekker gegeten bij Kees-Jan en Kiki en 4 andere Nederlanders, gezellig! Maar toch ook veel aan jullie gedacht, want het blijft raar om kerst in een zo totaal andere wereld te vieren.

De tweede kerstdag stond in het teken van het vinden van een busmaatschappij die ons de volgende dag naar Mopti, in Mali kon brengen. Dat was een hele klus: in de hitte hebben Ewoud en ik ongeveer alle busmaatschappijen van Bobo gezien, een stuk of 15, waarvan de één nog droeviger was dan de andere. Velen gingen overigens niet naar Mopti, anderen zeiden: Il y a pas de problème”, maar deze uitspraak is altijd een beetje dubieus want dit is namelijk de lijfspreuk van de gemiddelde Burkinabé! Er is nooit een probleem en alles ‘ca va aller’, maar goed in sommige gevallen doe je liever nog wat extra research. Bovendien beweerde de één dat de reis naar Mopti 9 uur zou duren, de andere beweerde stellig 15 uur. Bij de ‘gare de Mopti’ zeiden ze dat er ‘a minuit’, 12 uur ’s nachts, een bus zou gaan, maar bij het zien van deze bus zonk de moed opnieuw in de schoenen: een Mercedesbusje uit het jaar nul, waar 4 Afrikanen onder lagen te sleutelen en waar voor 18 mensen plaats zou zijn…….

Op 27 december vertrokken we dan toch naar Mopti, in een luxe touringcar uit Frankrijk, een zogenaamde “au revoir français”. Ik vind het super mooi om het landschap aan je voorbij te zien trekken en bij elke stop was er weer volop gelegenheid sinaasappels, bananen, pinda’s, cashew-noten en cola te kopen. De bus waar we in zaten ging naar Bamako, de hoofdstad van Mali, dus moesten we in Bla overstappen. Daar stonden we dan in Bla, backpack op, pikdonker, en om ons heen nog allemaal drukke Afrikanen, die met karren en ezels voorbij kwamen. Aan de kant van de weg, waar de bus naar Mopti volgens de locals over 15 a 20 minuten zou komen, hadden we ons op een houten bankje gesettled met een kop thee, want het begint zowaar koud te worden ’s avonds, 16 graden, en dat zijn we natuurlijk niet meer gewend. Bussen kwamen aan en reden weer weg. Bij sommige had ik werkelijk het gevoel dat ze bij het nemen van de bocht om zouden vallen, zo scheef en zwaar waren ze beladen. Het wordt hier en Afrique veel sneller donker dan en Hollande dus ik dacht dat bij het vallen van de nacht het leven zonder elektriciteit dan ook wel snel zou stoppen, maar Bla liet het tegenovergestelde zien: de Afrikanen leken zich niet te storen aan het gebrek aan licht en de verkoop van thee, broodjes, pinda’s en fruit ging gewoon door. Na twee uur wachten kwam dan toch de bus, en hadden we de hele nacht nog voor ons. Swingend reed de bus door donker Afrika, de Afrikaanse songs raakten af en toe bijna onze pijngrens! Maar wat apart zeg om zo door het donker van Afrika te trekken, en overal langs de weg nog mensen te zien zitten. Kleine vuurtjes aan de kant van de weg en eromheen Afrikanen in de plastic kuipstoeltjes: het camping-gevoel ten top!

Om 4 uur ’s nachts kwamen we in Mopti aan, we vonden een kamer in hotel Fleuve, want zoals de volgende ochtend zou blijken zaten we aan de rand van de rivier de Niger. Slapen had ik niet meer gedaan en al vroeg zat ik aan het ontbijt. Tijdens het ontbijt besloot ik terug te gaan naar Bobo, omdat ik het gevoel had dat dit niet het moment was voor mij om te gaan reizen. Met z’n vieren zijn we Mopti nog even in geweest, zelfs nog een kleine tour over de Niger gemaakt en het was echt zo totaal anders dan Burkina, mooier en ook meer ontwikkeld, de huizen en voornamelijk hotels deden een beetje Spaans aan. Ik weet: ik ga hier zeker terugkomen!

En daar ging ik dan weer: nog geen dag later weer terug naar Bobo. Raar, totaal niet verwacht en enigszins met een dubbel gevoel, stapte ik in de bus. In een veel oudere bus, scheef beladen, ging ik met een tas vol sinaasappels voor de komende uren op pad. Komende uren werden anderhalve dag! Maar het werd wel een super ervaring en de busreis van mijn leven! Het voordeel van alleen reizen is dat mensen je veel eerder helpen, een praatje met je beginnen en je tijdens de stops mee op sleeptouw nemen en eten voor je willen kopen. Omdat ik de nacht ervoor niet had geslapen, kon ik na 20 uur mijn ogen niet meer open houden en viel ik in slaap. Om iets voor 22.00 schoot ik wakker, want ik dacht dat we Bla al lang voorbij waren. Daar moest ik namelijk weer uitstappen en de bus naar Bobo nemen, waarvan ze uiteraard niet konden zeggen hoe laat die zou komen. Maar we waren Bla nog niet voorbij, toch sloeg de angst een klein beetje toe, want wat zou ik gaan doen als er helemaal geen bus meer naar Bobo kwam? In Bla stapte ik dus toch maar uit: daar stond ik dan totaal remi met mijn backpack op in donker Afrika, aan het begin van de nacht. Meteen kwamen er een aantal mannen op me afgesneld, die ik maar snel vroeg of er in Bla ook een hotel was. Ze wezen in de richting waar ik met de bus vandaan was gekomen en ik had daar alleen maar de donkere nacht gespot, geen lichten, dus de kans dat daar een hotel zou zijn leek me nihil. Gelukkig stond de bus nog naast me, had de buschauffeur z’n raam nog open, dus snel vroeg ik of ik misschien ook mee naar Bamako kon. Dat kon….. Phew! Daar ging ik dus weer verder, weliswaar de verkeerde kant op, maar ik sliep in ieder geval niet alleen langs de weg. Bovendien schept het op de een of andere manier een band om zo lang met dezelfde mensen in een bus te zitten: ik voelde me een beetje één met de mensen om me heen, wat me een heel happy gevoel gaf, helemaal omdat ik hier zelf voor had gekozen! Het gaf eigenlijk wel een kick om zo alleen te reizen……..

Precies 24 uur na aankomst in Mopti, kwam ik dit keer om 4 uur ’s nachts aan in Bamako. In de bus had ik nog plannen gemaakt om een hotel te nemen en misschien een dagje Bamako te plannen, maar de chauffeur vertelde me dat de bus naar Bobo de volgende ochtend om 7 uur al zou gaan, over 3 uur dus, en dat ik daar gerust kon blijven slapen. Ik dacht dat ik in de bus kon slapen, maar hij nam me mee naar iets wat waarschijnlijk de stationshal was en waar de hele vloer bezaaid lag met Afrikanen op matjes. Ik vond het heel grappig, ik haalde mijn lakenzak uit mijn backpack en nestelde me op een schaars leeg plekje op de grond! Snurkende en rochelende mensen om me heen, mijn fameuze roze oordoppen in, en daar lag ik dan! Na een uurtje te hebben geslapen, kwamen de mensen om me heen een beetje in beweging, het was bovendien echt koud geworden dus besloot ik ook maar op te staan. Om zes uur stond ik in de rij om een kaartje voor de bus naar Bobo te kopen, vertrek 8 uur, en om kwart over 6 zat ik langs de kant van de weg bij een houten stalletje te genieten van een kop koffie met een broodje mayo! Wat een leven!

De trip naar Bobo was buitengewoon gezellig, ik had een aardige medepassagier, die me veel over het land vertelde en me de meest rare vruchten liet eten. Ik was erg verkouden en proefde niks, maar ik geloof dat dat goed uit kwam, want zo kon ik netjes opeten wat me werd aangeboden. Alleen de manier van opeten zorgde af en toe nog voor wat problemen, omdat ik mijn God niet wist hoe ik bijvoorbeeld de maniok moest eten of de vrucht van één of andere palmboom.

En dan dus weer terug in Bobo: blij, ik voel me hier thuis! Af en toe voelt het nog wel heel apart dat ik hier ben: dan zie ik de wereldkaart voor me en zie ik mezelf ergens halverwege de wereldbol door het rode zand lopen…. wazig! Oud en nieuw heb ik hier dus ook gevierd, de buurt had een klein feestje georganiseerd waar ik ook uitgenodigd was. Het ging er erg rustig aan toe, de tijd tikte verder en ineens was het 00.01! Ik werd helemaal een beetje hyper, wou springen, schreeuwen, dansen, maar hier wenste iedereen elkaar het al eerder genoemde rijtje, rustig en beheerst, toe! Gedronken werd er ook erg weinig, gegeten werd er echter weer in overvloede. Om 1 uur kreeg iedereen een bord voor zijn neus met daarop een enorme haan/ kip, een half stokbrood en een halve krop sla! Ik wist niet wat ik ermee moest, ik kan in principe altijd eten zoals jullie weten, maar een haan waarvan de kop en de poten er gewoon nog aan zitten, krijg ik echt niet naar binnen….. Gedanst werd er ook volop, het bekende ‘slowen’ - van de schoolreisjes op de basisschool - is hier razend populair en ook Bob Marley, UB40 en Salif Keita doen het hier goed!

Het leuke van zo’n weekje Bobo zonder werk is dat ik nu echt een beetje integreer, veel mensen kennen me, maken een praatje of nodigen me thuis uit. Ik voel me soms een beetje bezwaard, maar zo zien zij dat helemaal niet. Als je twijfelt, zijn ze juist een beetje verontwaardigd en vragen ze of je het bij hen thuis niet willen kennen. Verder discussieer en drink ik thee met de jongeren uit de straat, terwijl de gettoblaster luidt de Franse en Afrikaanse songs laat horen, en een enkele keer Norah Jones! Allemaal mensen van mijn leeftijd. Het merendeel heeft geen werk, en er is vaak geen geld om te gaan studeren, wat jammer is want het zijn allemaal intelligente mensen. Ze zijn allemaal erg open en het is leuk om zo ideeën uit te wisselen en hun denken en handelen te begrijpen. Onder het discussiëren worden af en toe nog wat kippen gepeld die de buurman dan weer kan roosteren. Toch is het wel heel sneu, want hoe blij ik nu ben met mijn vacances, het hebben van een doel is wel heel belangrijk en zij hebben dat eigenlijk niet! “C’est pas facile”, is hun lijfspreuk, en inderdaad het is niet makkelijk voor hen!

Nou, dit is weer een hele story geworden van la vie en Afrique! C’est pas facile in deze enorme zandbak, maar voor mij wel een super ervaring die ik niet wil missen en nooit zal vergeten! Ik vind het heel leuk om van jullie op de hoogte te blijven: mis jullie en verheug me erop jullie weer te zien, op de cappuccino’s in Hoogdhoudt, op de wijntjes, circuit-uurtjes, de eetdates, de zangavonden 4 Fun en al het vertrouwde a Groninga! Heel erg bedankt voor alle lieve reacties, kaartjes, pakketjes en emails!

Hele dikke kus en liefs van Anny