Signe de vie!

Bobo Dioulasso, 21 december 2005

Lieve allemaal,

Bij deze ook weer een signe de vie van Annie uit Afrique. Het Amerikaanse “ Anny” is nu veranderd tot een Amsterdams “ Annie”, net als mijn oma, en samen met Sjois, Eddie en Kees, mijn begeleider, vormen we een gezellig stel!

Ruim een maand verder, veel dingen gebeurd, veel op kantoor gezeten ook, en toch ook wat van het land gezien. Half november zijn we naar Banfora geweest, het mango-gebied, waar de mensen na de oogst echt tot hun knieën in de mangoes schijnen te staan. Daar ook op nijlpaarden safari geweest: de mensen-killers nummer 1 wel gehoord, had het idee dat ze zo elk moment vanuit het riet de boot in zouden springen, weg toeristjes, maar helaas geen grijze hippo gezien. Daarna werd ik ziek, malaria, wat ze hier de palu noemen en bronchitis, maar ook dat is Afrique! Als je ziek bent heb je hier ofwel de palu ofwel de fatique, wat betekent dat je last hebt van moeheid of zoals de parents en bro thuis zeggen: ‘last van zeur’! De palu hoort er hier gewoon bij en de pousiere, het stof dat door de Harmattan in de lucht hangt, is natuurlijk ook niet heel goed voor de longen. Je ziet hier dan ook veel mensen met mondkapjes op: wij houden de lippen wel even op elkaar!

Het straatbeeld blijft sowieso heel erg mooi hier! Ik vind dat echt fantastisch die totaal overladen auto’s en vrachtwagens, Afrikanen met wapperende blouses hangend uit het raam of bovenop auto’s of vrachtwagens! Aanspraak heb je als blanke genoeg op straat: er gaat geen dag voorbij dat niemand een praatje met je begint bij het rode stoplicht of gewoon even naast je komt fietsen. Gisteravond was er een stroomstoring, Bobo was echt pikzwart en ik werd op de Peugeot ingehaald door een enorme unit van een bus. Mega hoog, vrolijke Afrikanen die buitenboord hingen, aan de achterkant van de bus meeliftende Afrikanen en op het dak: geiten, schapen en koeien! De bus ging rechtdoor, ik moest linksaf, maar valt daar dus zo voor mijn neus een koe van de bus, echt heel zielig. De meeliftende Afrikanen schreeuwen, maar zonder resultaat, de bus reed gewoon door! Ik ook… Wat een land!

Toch zijn de Hollandse invloeden nog volop aanwezig! Sinterklaas op de ambassade in Ouaga gevierd, waar Sint zelfs op schimmel aankwam! Rood, wit, blauw was er volop vertegenwoordigd! Toch zijn de Burkinabé-mannen en –vrouwen ook populair onder de Hollanders: Kees en Jan Bakker hebben namelijk pikzwart haar en een bruine huid.
’s Avonds hebben we de miss XXL- verkiezing van Burkina bijgewoond! Erg grappig: de tweede kandidaat van vanavond is Laurence, 120 kilo en haar lievelingseten is frites!
De volgende avond Sinterklaas gevierd met Sjois, Eduard, Sanne en Heleen, Hollandse gedichten en Afrikaanse kado’s!

Samen met Sjois heb ik een surprise-birthday party georganiseerd voor Eduard: de kitscherige verlichting met een jingle bell-sound en de ballonnen aan de poort deden sterk denken aan de Oosterpark, kitscherige gezelligheid! Maar het was geslaagd, met dank ook aan de super chocolade taart van Karim, duidelijk zijn specialiteit! De kitscherigheid is Burkina trouwens niet vreemd: de supermarkt is verlicht in alle kleuren van de regenboog en de opblaasbare kerstmannen en enorme kerststallen staan naast de weg voor de verkoop!

Toch wordt er ook hard gewerkt! Afgelopen vrijdag voor het eerst het veld in geweest, samen met Sjois, bij de eerste boerencoöperaties op bezoek! Uiteindelijk hebben we niemand gesproken, maar wel een unieke ervaring! We hebben de Assemblee Generale, oftewel de ledenvergadering, van een boerenunie bijgewoond! Twee en een half uur op een stalen bankje geluisterd naar het Dioula, de taal in het zuidwesten van Burkina, niks van verstaan natuurlijk, maar genoten van de mooie hoofden, gebitsloze monden, onderuitgezakte Afrikanen en de bonte verzameling van outfits: de een in een dikke winterjas, de andere in een soort lang nachthemd/ pyjama. Dat mannen overal universeel zijn bleek aan het einde van de vergadering: er werd een dankwoord uitgesproken, iedereen begon hard te lachen, en toen het vertaald werd naar het Frans bleek dat ze van harte hoopten dat tenminste een van ons tweeën aan een Burkinabé zou blijven hangen!
Niemand gesproken betekende dat we zaterdag weer op pad gingen. Deze dag was wel vruchtbaar, om maar even in de fruitterminologie te blijven, en erg leuk! Wel merkte ik weer wat voor een vreemde eend ik hier eigenlijk ben. Sommige mannen willen je als vrouw geen hand geven, anderen gaan voor je buigen, vrouwen willen met je ruilen qua huidskleur en je goedkope Kijk-shop-horloge vinden ze ook wel heel erg mooi: Cadeau??!

Dat onderzoek doen niet altijd gemakkelijk gaat weet ik nu ook: Mijn begeleider heeft het over een omgevallen boekenkast en een groot raadsel, erg motiverend! Morgen ga ik mijn eerste boer interviewen! Spannend!

Daarna gaan we naar Ouaga: we zijn uitgenodigd voor het kerstdiner op de ambassade, niet mis natuurlijk! Ik had natuurlijk alleen de ‘survival- en Afrique outfits’, die de beste tijd wel gehad hebben dankzij de harde hand met borstel van Karim. Dus heeft de buurvrouw wat rokken voor me genaaid! Het kost niks, maar 1 op de drie rokken past!
Na kerst gaan we met z’n vieren, Eva komt speciaal uit Ghana, op ‘vacances’ naar Mali! We gaan een tracking maken door de Dogon Vallei, naar Djenné, en Moptie aan de Niger! Daar vieren we ook het nouvelle année! Ik heb er erg veel zin in!

Lieve mensen, ik wens jullie allemaal een hele fijne kerst en een heel goed oud en nieuw! Raar om dat zo te schrijven, voor mijn gevoel is het volop zomer, ook en Hollande! Ik denk aan jullie!

Heel veel liefs en grande bisou, Annemiek

PS. Mn numero de telephone est: 00226-76013778 ipv 2778!