Bonne arrivée à Sonnendahl!

Bobo-Dioulasso, 14 November 205

Dagelijks klinkt het wel een paar keer: Bonne arrivée!!! Het hoort een beetje zangerig aan en of het nou bij thuiskomst is of dat we op de Peugot een klein nabijgelegen dorpje in fietsen, het maakt dat je je welkom voelt. Inmiddels alweer 3 weken en Afrique, een lichte teint gekregen, een x aantal reparaties aan de Peugot achter de rug, een paar slapeloze nachten gehad – de Lariam bleek niet zo geschikt voor Anny - en een koffer armer! C’est Afrique!

Het gevoel van op de set rondlopen is verdwenen en ik heb het gevoel dat het echt een beetje mijn stad is geworden. Ik leer de stad een beetje kennen, al hoewel verdwalen hier redelijk makkelijk gaat. Wegen lopen namelijk niet parallel maar het zijn allemaal driehoeken, waardoor ik af en toe me verbaas ben over het feit waar ik nu weer uitkom. De mensen op straat zijn allemaal echt super vriendelijk, en voor een begroeting nemen de Burkinabé uitgebreid de tijd. Wat betreft het inburgeren is dat voor een fliegende Hollaender – “Ik heb een vraag, ik stel hem en krijg antwoord” – even omschakelen, want zo snel gaat dat hier niet. Ik zeg “Bonjour, Ca va?” Krijg antwoord, vraag naar la santé, la famille, et le travail en kom door met mijn vraag! Joyce geeft vanaf de zijlaan af en toe een stille hint bij teveel haast…..

Sowieso is de taal hier wel een puntje: veel Burkinabé praten mompelend en binnensmonds waardoor het verstaan enigszins lastig gaat. Regelmatig hoor ik me dan ook zeggen: Pardon! Pardon, j’ai pas compris ça! Maar veel meer volume komt er dan niet uit, ik lach gewoon maar vriendelijk en zeg ‘Ah oui ah oui’. Dat is wel een verschil met Agustin, mijn chauffeur tijdens de trails op Rancho La Paz. Als ik hem niet begreep, omdat ik de Spaanse woorden niet kende, toeterde hij vrolijk twee, drie keer zo luid in mijn oor! Spaans temperament versus Afrikaanse relaxtheid! Van iedereen kan je wat leren!
Mijn interviews met de mango-boeren moeten dan misschien toch maar heel even wachten, al heb ik daar wel heel veel zin in! Bovendien spreken veel boeren hier geen Frans, maar Dioula: twee woorden had ik geleerd, goedemorgen en goede avond, waarvan ik het goede morgen niet uit kon spreken en ik het goede avond alweer vergeten ben. Dat wordt dus ’s avonds interviewen! Overigens is ’s avonds hier al vanaf 15 uur! Verder heb ik inmiddels twee keer in de week Franse les samen met Ewoud en Sjois van Brigitte, een Française die samen met haar Nederlandse man, Pim, al een aantal jaren in Burkina woont.

Dat Burkina niet alleen maar uit een sector cinq- het Sonnendahl van Bobo - bestaat, mag duidelijk zijn. Dat er ook dorpen bestaan waar de mensen geen stromend water hebben, geen elektriciteit hebben en elke dag dezelfde kleurloze brij eten – De Tô genoemd – heb ik in het tweede weekend duidelijk ondervonden.
Zaterdagochtend ben ik samen met Eva naar ‘le vieux quartier’ de Bobo gefietst. Daar wouden we de grand mosque bekijken en de het oude stadsdeel bezoeken. We stonden nog maar net met onze fietsen voor de moskee, of een ‘oude bekende’ van de busreis Ouaga-Bobo stond voor ons. Deze Rudolf, Burkinabé, maar die naam klinkt toch wel erg Hollands, bood spontaan aan als gids op te treden. D’accord! Nou daar gingen we dan gedrieën: als een speer om de moskee heen! We mochten er niet in omdat deelnemers aan de Parijs-Dakar in hun haast vergeten waren de schoenen uit te trekken, en sindsdien alle toeristen de ingang van de moskee kunnen shaken. Dat waren twee minuten en stop de tijd!
Daarna gingen we samen met Rudolf le viex quartier in. De mensen hier leven echt heel primitief en met een camera in de hand voelden we ons echt über-toerist. Een paar foto’s gemaakt en toen de camera maar snel weggestopt in de pocket. We kwamen langs kleine hutjes, grote potten en pannen, maar bovenal toch veel gezelligheid: kleine barretjes waar je Dolo kon drinken, het bier van Burkina, waar ik na mijn ontbijt nog niet zo’n hele grote fan van bleek te zijn en mannen die spontaan muziek gingen maken toen we voorbij kwamen. Bij Rudolf werden we kort thuis uitgenodigd, waar hij Djembee ging spelen in de hoop op twee nieuwe leerlingen. Nu ben ik op zich wel voor, die piano-les moet er ook nog steeds een keer komen, dus misschien is Djembe-les een leuk begin! De argwaan dat Rudolf misschien toch wel iets meer van twee Hollandaises zou willen, kwam bij ons beide opzetten toen hij vertelde over zijn broer die drie jaar geleden aan José uit Zwolle was blijven hangen, die als toerist ook even voorbij kwam in de vieux quartier! Inmiddels dus nog geen trommel-les, maar wat heb ik mijn ogen daar uitgekeken, erg mooi: dat de mensen met zo weinig nog zoveel plezier hebben!
Die middag zijn we met zijn vieren – Eva, Joyce en Ewoud- met Pim en Brigitte naar La Guinguette geweest. Dat was echt super mooi! La Guinguette is een zoetwaterbron, waar o.a. ons drinkwater vandaan komt. Een heel groot bos, een soort jungle met Tarzan-brug, en vele dorpen eromheen waarvan de bewoners meewerken aan het onderhoud van dit park. Dit is dus ontwikkelingswerk pur sang! Het komt zowel de natuur als de bevolking ten goede! Omdat het zo gezellig was hebben Pim en Brigitte beloofd ons nogmaals mee op pad te nemen, dus….. wie weet!
De zaterdagavond had dan weer een klein Westers tintje, doordat we met z’n allen in de bioscoop van Bobo zaten: Fahrenheit 9/11, en français bien sûr! Als de band halverwege niet kapot ging, kon deze bios zo doorgaan voor de Images in Groningen.

Voor de zondag hadden we een bezoek aan een toeristisch dorpje gepland. Ietwat vertraagd, gingen we op het heetst van de dag richting Koro. Dat bleek nog een hele trip te zijn, heuvel op, heuvel af, vol in zweet, te weinig water, geen cola, maar een erg gave trip. Vrachtwagens die voorbij kropen, die zwarte rookdampen achterlaten, ezels, fietsen volgeladen met hout, broden, kippen, erg mooi, ook qua natuur! Koro is een klein dorpje, gebouwd op een berg, tussen de rotsen, waar we met de handen aan de vloer naar boven zijn geklommen. Kindjes om ons heen, op blote voeten, die het maar al te interessant vonden. Op de kindjes na was het hele dorp uitgestorven, iedereen was aan het werk au champs, op het veld. We hadden maar drie kwartier in dit dorpje, maar we gaan vast nog een keer, misschien en voiture en met een zak balpennen voor de kinderen. Eva had hen haar balpan gegeven, en die wil in goede smaak.

Ondanks de bonne excercise van zondag, zaten we maandagavond weer met z’n vieren en Kees-Jan, onze begeleider, in de sportschool. Splashing!, er wordt zowaar weer geroeid, weliswaar op rustig tempo, maar in mijn hoofd klinkt het nog wel: En doorrrr, op die benen, pak, stuw….. en laat maar lopen! Gezien de kookwijze van Karim mag er ook wel wat aan sport gedaan worden, de potten mayo en mosterd, een uitstekende basis voor elke saus, vliegen er in hoog tempo doorheen. En bovendien hebben we vorige week een dansvoorstelling gezien, waar we echt stil werden van de mooie Afrikaanse lichamen en lenigheid! Dat was echt kunst!

De verkiezingen zijn gister geweest, de hele stad had de afgelopen weken volgehangen met het vrolijke hoofd van Blaize Compaoré, die na 18 jaar aan de macht, nota bene door een staatsgreep, hoogstwaarschijnlijk weer gekozen zal worden. Er waren weliswaar 13 andere kandidaten, door Blaize betaald om zich op te stellen, maar zij hadden dan weer geen geld om campagne te voeren. Blaize wel, die stond op elke hoek van de straat, drie keer uitvergroot ons toe te lachen! Bovendien waren de Afrikanen ook voorzien van een nieuwe garderobe waarop Blaize ook weer goed vertegenwoordigd was. Democratie in Burkina! Het goede aan Blaize is overigens dat hij tegen de oorlog is met Côte d’Ivoire!

Nou, lieve mensen, ik hoop dat jullie me op de hoogte blijven houden van Hollande, want ik vind het erg leuk om te horen hoe het met jullie gaat! Is het al echt winter? Hier is het overdag nog steeds heel heet, rond de 40 graden, maar de avonden worden nu toch echt koeler. Dat betekent ook dat alle malaria-muggen inmiddels in huis bivakkeren en we dus flink gestoken worden. Ewoud heeft de palu – oftewel malaria – al achter de rug maar is inmiddels weer gezond.
Ik hoop jullie snel weer iets te laten horen, voor nu liefs en een grande bisou!

xxx Anny

PS. Heb een nieuw nummer van hier (de beide simkaarten zijn namelijk perdue, nummer de hollande is tijdelijk geblokkeerd) namelijk: 00226-76012778, maar smsen werkt niet altijd! Ook nog even mijn postadres hier:

SNV Burkina Faso
Bureau Régional
01 BP 1206
Bobo-Dioulasso
Burkina Faso