En Afrique!!!

Bobo-dioulasso 27 oktober 2005!!

Zo, ein-de-lijk zit Anny dan en Afrique, in Burkina Faso, in Bobo-Dioulasso la capitale économique en om precies te zijn in de ‘quartier residentia’l, oftewel de villa wijk van Bobo! Het is echt te gênant voor woorden: we hebben een douche met super lekker warm water, we drinken het water uit de kraan, we hebben een kok, die ook wast, schoonmaakt, en uiteraard ontbreekt een portier die over ons waakt niet!

Hier heb ik dan maanden naar toegeleefd, honderden keren geprobeerd een voorstelling te maken van wonen in een hut, met een emmer als douche en een gat in de grond als wc, slangen die onder mijn bed doorkropen, maar niets van dat dus!

Met Royal Air Maroc, die Royal doet t hem, ben ik samen met Eva ( studente uit Groningen die ook onderzoek gaat doen) veilig geland in Ouagadougou, overigens wel twee uur te laat en zonder koffer! Dat betekent ook zonder boeken, aantekeningen, artikelen, malariapillen en de rest van mijn goed uitgeruste EHBO-kit! Maar goed, ik heb goede hoop dat de Royal Air Maroc mijn koffer vannacht weer veilig aflevert vanuit Niamey.

In Ouaga werden Eva en ik opgewacht door Sanne, ook een studente uit Groningen bij wie we zouden slapen, en de chauffeur van SNV. Helemaal hyper na onze lange reis, en een totaal vochttekort, hebben we tot vroeg in de ochtend zitten drinken (water) en praten, “dit is dus Afrika” en na een kort nachtje zijn we maandag dus Ouaga gaan verkennen. Die dag was echt zo raar! Ik was echt in een soort droomwereld, ik wist “ik ben en Afrique”, maar voor mijn gevoel was ik er ook weer niet. Ik voelde me alsof ik op de set was: alles om me heen schoof als een film aan mijn ogen voorbij. Brommers met mooie Afrikaanse vrouwen in al even mooie jurken, motoren met stoere negers, rookdampen, uitlaatgassen, bijna-uitelkaar-rollende taxi’s, zon, kraampjes met fruit, stof, schreeuwende kinderen “les blancs”, een enkele SUV van een ietwat idealistische Europeaan! Zo apart! Van Sanne kregen we meteen de nodige tips over hoe we ons het beste een weg kunnen banen door de Afrikaanse samenleving en verder boodschappen gedaan op de markt, dat kost hier echt helemaal niks en eenmaal weer thuis bij Sanne achter het hek met portier zou het ook best Spanje, Italië of la Douce France kunnen zijn. Een huis met airco, warme douche, normale wc……. Interessante mededelingen! Na de lunch hebben we een taxi rit gemaakt naar het SNV kantoor, onze opdrachtgever, want ja er zal hier toch zeker gewerkt moeten worden! De taxi brak voor mijn gevoel bijna in tweeën, wat misschien geen eens zo’n hele onrealistische gedachte was. Oude afgedankte auto’s uit Europa gaan in Burkina zo nog een paar jaar mee, gaan dan weliswaar niet harder dan 40 km per uur, maar dat hoeft ook helemaal niet! Alles op zijn tijd!
Wat verder opvalt is dat alles in Ouaga plat is, comme en Hollande! Hoge gebouwen zie je nauwelijks, bijna alles is laag en dat is misschien ook wel begrijpelijk gezien het feit dat de steigers van hout zijn! Hmmmm solide??? Je crois pas!
’s Avonds zijn we met Sanne uiteten geweest in een Ivoriaans restaurant, oftewel met super lekker eten uit Côte d’Ivoire!

Na één dagje Ouaga ben ik de volgende ochtend met Eva weer verder gereisd naar Bobo-Dioulasso. De reis van Ouaga naar Bobo was echt heel mooi! Met de beste busmaatschappij van Burkina, in een te mooie bus met airconditioning waren we met onze chauffeur die wel van stevig doorrijden hield 5 uur onderweg. Bij het instappen kwam er een heel klein donker dreumesje van een jaar of twee op ons af lopen, stak zijn handje uit naar mij en Eva en zei Bonjour! Zo schattig en stoer, helemaal niet bang voor twee van die witte reuzen. Op de een of andere manier lijken we hier nog bleker, ik heb echt het idee dat ik doorschijnend wit ben. Precies op tijd vertrokken we, meteen al fiesta met vrolijke Afrikaanse muziek uit de boxen. De Afrikanen zaten allemaal ritmisch mee te bewegen, ik probeerde het maar niet met, mijn ritmegevoel kennende. Zoals gezegd hield onze chauffeur niet van fossielen op de weg, dus werd er flink ingehaald, gewoon op zij kijken dan zie je die tegemoetkomende bussen en die fietsende kinderen niet! Langs de weg mooie Afrikanen, siesta onder een boom, water halen of bananen aan het verkopen, om de paar kilometer een kapotte vrachtwagen met een hele familie Afrikanen er omheen om de nodige reparaties uit voeren, verloren ladingen op de weg van overvolle bussen, echt super mooi, vijf uur lang genieten! De natuur is hier nu ook echt enorm groen, maar dat zal wel komen omdat het regenseizoen nog geen week voorbij is. Hoe dichter we bij Bobo kwamen hoe slechter de weg werd, en een plasstop was voor de blaas dan ook een grote opluchting! Je blijft hier drinken, non stop! Toen we uitstapten hingen de straatverkopertjes, allemaal kinderen rond de twaalf jaar, echt aan onze lippen met smekende hoofden: Madame!!!??? Daar voelde ik me best wel ongemakkelijk, natuurlijk hebben we geld, maar ja….. je kan niet alles kopen! De wc was overigens echt letterlijk een gat in de grond….

Bij aankomst in Bobo kwamen Ewoud en Joyce al meteen aan fietsen, echt heel grappig, tussen alle Burkinabé ineens twee Groningers op de fiets! Een chauffeur van SNV bracht ons naar onze stek, mijn “Groningen” “voor de komende 4 maanden. De chauffeur van SNV draaide de hoofdweg op, daarna op een enorme rotonde rechtsaf, en daarna volgden alleen maar onverharde wegen met rood zand en kuilen. Ik dacht echt “mijn God, in wat voor rimboe kom ik nu terecht!”, maar dat het de Irislaan ten volste zou overtreffen had ik nooit maar dan ook nooit verwacht!
Een ‘gardier’, oftewel een bewaker, voor de deur, iemand die onze koffers naar binnen tilde, een enorm huis, ieder een eigen kamer, mijne overigens zonder airco maar met ventilator, een kok, die het eten kookt, het ontbijt klaar zet, de afwas doet en zelfs Ewouds onderbroeken wast! Maar goed, mijn wasdag staat gepland op zaterdag, ik kan tenslotte wel iets zelf doen en bovendien gaat Karim zo hard met de schrobber te keer dat ik vrees dat mijn kleren de derde wasbeurt van hem niet zullen overleven!
Ik vond het in eerste instantie echt te gênant voor woorden, ik als studentje van 23, nog niets wezenlijks gepresteerd en hier toch behandeld worden als een Bea! Maar zoals Joyce en Ewoud al zeiden, het went en je kan zelfs geïrriteerd worden als er ’s middags geen fruitsalade is terwijl die er normaal gesproken wel altijd is! In dat stadium ben ik na twee dagen gelukkig nog niet.

Verder is het hier toch vooral hard werken en ben ik er na twee dagen al achter dat hele dagen binnen zitten op een kantoor echt helemaal nix voor me is. Ik kan mijn energie niet kwijt en mis de buitenlucht. Nu maar hopen dat het vanaf volgende week als mijn begeleider er is, het een beetje goed gaat en ik dus ook gauw het ‘veld’ in kan, al gaat dat geloof ik nog wel even duren. Elke ochtend staan we half 7 op, beginnen we om half 8 en werken dan door tot half 1, een erg lange sessie, en daarna beginnen we om 3uur weer tot zo ongeveer half 7.
Gelukkig ben ik sinds vandaag de eigenaresse van een solide peugot, die toch niet zo heel solide bleek te zijn, waardoor ik in ieder geval nog wat aan lichaamsbeweging doe. Voor de duidelijkheid, mijn peugot is geen auto maar een vélo! Vandaag gekocht, vanmiddag stond ie alweer bij de fietsenmaker, omdat het stuur los zat, de ketting aanliep en de banden geen lucht meer hadden. Weer een geluk, tegenover SNV zit een fietsenmaker, en onderweg van huis naar werk, kom je er nog een aantal tegen. Zo langs de kant van de weg, een paar sleutels in de zak, een voor-oorlogse fietspomp bij de hand, een paar knechten die samen met jou onder de boom staan te wachten op een lekke band, en je bent van beroep fietsenmaker. Ook dit kost weer nix: voor 900 CFA dat is ongeveer €1,35, was alles weer gemaakt en had ik er zelfs een slot bij. Helaas is mijn handrem nu alweer lam…….

Nou, het is alweer een redelijk lange story aan t worden, dus mache ich jetzt mal schluss! Wou nog even zeggen dat het hier zo heel apart ruikt, een beetje branderig, naar dat rode zand! Lekker! En wat ook opvalt, het wordt hier echt donker! Omdat je natuurlijk veel minder lichten hebt, is de hemel echt dark ’s nachts! Ik hoop jullie binnenkort meer te vertellen over Burkina en de dingen die je hier kan zien, voor het weekend staan er in ieder geval uitstapjes gepland! Leuk!

Zou het super leuk vinden als jullie me ook op de hoogte houden van Hollande, en heb zowaar skype: Annemiek Kalbfleisch est le nom! Heb met Marin en Monique al geskypt en het werkt, heel leuk! Ben bovendien totaal mobiel hier, mijn nummer is: +226-76013880, nu moet alleen mn oplader nog komen want die zit in mijn koffer. En weet niet of alle sms-en aankomen…. Jammer maar misschien ook niet zo heel vreemd, en brousse!

Let’s keep in touch, dan zal ik ook es wat foto’s gaan maken van Burkina!

Heel veel liefs, grande bisou d’ Annemiek